Es duro. Este sábado 21 de octubre viví un momento que esperaba que me llegara al cabo de unos años dedicándome a la fotografía de conciertos (como redactor ya ni os cuento).
Ese día se despidieron de los escenarios en Barcelona, en su tour de despedida, los grandes valencianos que se hacen llamar Aspencat, para hacer temblar literalmente, y mucho más de lo que os podáis imaginar, la sala Razzmatazz.
Doble duro momento para mi persona, ya que este grupo me lo descubrió Jaume Sendra. Hemos recorrido largas distancias como esta buena gente como banda sonora, pero él, no estuvo conmigo, se encontraba en Hebron (Palestina) viviendo en sus pieles la situación de ese pueblo. Esa noche la recordará siempre, igual que yo.
El tema es que al principio ni siquiera me hicieron mucha gracia, pero poco a poco se me fueron ganando, cada vez más. Mi entrada en la música valenciana de calidad junto a la Gossa Sorda.
Para no irnos de madre, procuraré limitarme al concierto. Tanto Kiko Tur como Ivan Gosp salieron directos a tragar la energía que les estábamos poniendo en bandeja, en primera fila no se tardó en ver algunas lágrimas. Mientras, yo, sabiendo que no iba a tener otra oportunidad, me lancé a darle caña a la cámara hasta que dijo basta.
-100 fotos-
Esa Distància, ese gran Quan Caminàvem… esos recuerdos… Recuerdo aquella Mercè en la que me pegaron una bronca por llegar tarde, cuando ya terminaba el concierto. Que desperdicio, debí darme más prisa.
Llegado el momento salió Aleix Seguí, cantante del grupo ya desaparecido La Gossa Sorda. La voz inconfundible se expandió rápidamente con Vull Brindar. Sabíamos que habría más, y las hubo.
Si cuando empezaron se hacían ver algunas lágrimas, cuando empezaron L’últim Segon, aquello ya parecía un río. Mucha gente tenemos asociado este tema a algunos momentos de nuestras vidas y eso se acaba notando cuando se les tiene en directo.
-200 fotos-
Recuerdo aquella primera entrevista en el Born (2015), cuyo entrevistador fue Jaume Sendra (mencionado anteriormente). Hay un vídeo en nuestra cuenta de youtube (oculto, a plena vista) en la que se ven los momentos anteriores y posteriores, que espero que algún día me dejen publicar. Qué risas aquél día
Trincheres En La Foscor tuvo especial significado dado que antes de este tema, se marcaron un discurso brutal sobre la represión vivida los últimos meses en Catalunya y lo surrealista, increíble y escandaloso que es el hecho de tener presos políticos en pleno siglo XXI.
-300 fotos-
El apoteosis llegó con L’Herencia, para la que sacaron al escenario al grandísimo cantante del ya desaparecido Obrint Pas, Feliu Ventura. No creo que haga falta añadir mucho más de lo que se estaba experimentando.
Se podía notar al senyor Ventura un poco desubicado, de la cantidad de tiempo que debía llevar sin pisar un escenario, pero aún así, dio la talla como el que más, regalándonos otro momento para el recuerdo. Se encargó bien de recordarnos que:
“Som la flor que naix de la llavor que vareu sembrar
Sou la llum que guia en l’obscuritat
Som les vostres veus i no ens faran callar
Perquè mai perdrem la nostra dignitat”
Ni lo voy a traducir. Eso se merece ser leído en la lengua en la que fué escrito. Mientras, Ivan y Kiko seguían dando caña sin parar. Se estaban marcando uno de los mejores conciertos que habían hecho en sus largos 15 años de existencia (si no me equivoco).
-400 fotos-
Mi cámara ya estaba sacando humo cuando de golpe se encendieron unos algos parecidos a un lanzallamas puesto hacia arriba, que provocó un buen vuelco a la epicidad del momento
Tocaron algunos temas que yo ni conocía, pero que realmente me estaba gozando como un crío igualmente.
Musica Naix De La Rabia también tuvo su turno, como no podía ser menos. La gran masterpiece de este grupo, con mención a Ovidi, Víctor Jara y Salvador Allende incluída. Por sus venas estaba corriendo la adrenalina pero de verdad, y ese riff de guitarra estaba atrapando a todo ser viviente.
-500 fotos-
También se dejó ver Trenca Els Miralls, ese gran grito contra los estereotipos de género. Se necesitan más temas como este para seguir concienciando a más gente inconcienciable.
En un vertiginoso no parar apareció Naixen Primaveres. Recordé aquella Mercè (2015) a la que fuimos a entrevistar a La Gossa Sorda, en la que nos los encontramos en el backstage del escenario y nos invitaron a birras mientras charlamos un buen rato. La primera Mercè en la que nos acreditaron. Cuanto nos gozamos aquél concierto, por no hablar del de La Gossa Sorda.
-600 fotos-
Som Moviment se empezaba a echar de menos, pero no fueron tan crueles como para no servírnosla elegantemente. No recuerdo si fue en este tema en concreto pero lo que también se echaba en falta era un buen pogo que se organizó rápidamente y que yo pude ver desde una vista privilegiada.
Kiko Tur tampoco dudó mucho de bajar un par de veces al foso para pegarse a la valla y sentir todavía más fuerte (si cabe) las vibraciones del público que ya estaba emocionado sin remedio.
Recordé aquella entrevista que les hicimos Helena Perelló y yo, antes de un concierto en Fòrum (2017) sabiendo ya que se iban a retirar.
Terminaron presentando al grupo entero y tocando un par de temas más. Nos recordaron que son Aspencat, que vienen de Xaló, València y que nos han proporcionado muchos años de gran música. Que son luchadores y que su música siempre estará al lado de nuestra lucha.
-700 fotos-
Pero ¿sabéis? Fue bonito, fue muy bonito volver a ver a Feliu Ventura después de tanto tiempo en aquél Rototom (2012?), ver a Aleix Seguí cuando pensaba que ya no volvería a escucharle en directo, ver a Kiko e Ivan, y al resto de Aspencat dándolo todo encima del escenario una última vez en Barcelona. Fue un bonito último concierto que recordaremos siempre.
Galeria de imágenes
Ivan, Kiko i la resta d’Aspencat, si llegiu aquest article, heu de saber que ha estat tot un plaer haver-vos entrevistat dos cops, sempre tindreu el vostre lloc a FreeWorld. Les vostres cançons junt amb altres grups han marcat el nostre camí des del principi. Gràcies per inspirar-nos.